.png?width=641&height=253&name=Kega%20logo%20(white%20bg).png)
Tegenwoordig is elke supermarkt bezig met het optimaliseren van de shopping trip. Er wordt beleving toegevoegd aan de winkel om toch maar vooral te bewijzen hoe vers alles is en hoe alle versproducten met de grootste zorg gemaakt worden. Daarnaast voegt men technologie toe, om het de klant ‘makkelijker’ te maken. Maar makkelijker wordt het er niet altijd op. Wordt de technologie soms toegevoegd om te laten zien ‘hoe voorop deze supermarkt wel niet loopt’? Of is de toepassing bedacht door mannen, die zich niet kunnen verplaatsen in hoe een vrouw (80 % van de shoppers) graag haar boodschappen doet?
Dat je de supermarkt, met de scanner in de hand, binnenkomt op de groenteafdeling en niet op een afdeling met zware dingen als frisdrank en waspoeder, die eigenlijk onderop in je kar moeten staan, oké. Daar verzint een vrouw, efficiënt als ze haar winkelwagen inricht, ook wel wat op. Maar wie heeft er verzonnen dat ik m’n boodschappen moet gaan scannen met m’n mobiel in plaats van die onooglijke handscanner, die zo lomp is dat ik ‘m wel ik op m’n karretje moet laten staan. Waar laat ik m’n mobiel dan als ik de witlof in het plastic zakje sta te doen en moet afwegen? Steeds weer even in m’n jaszak doen? Of in m’n handtas? En wat als m’n mobiel bijna leeg is en er halverwege m’n boodschappen ermee ophoudt?
Is in deze tijd van ‘Internet of things’ de handscanner niet om te bouwen naar een Personal Shop Assistant-‘device’ (PSA) op m’n winkelwagen? Waarbij ik alleen bij binnenkomst me aanmeld met de supermarkt-app op m’n mobiel, waarna de Personal Shopping Assistant het verder in de winkel overneemt (en m’n mobiel terug in de tas kan). Mijn boodschappenlijst en mijn persoonlijke aanbiedingen worden onmiddellijk overgenomen op de PSA. Uiteraard in de volgorde van mijn winkelroute.
